مدیرعامل مجتمع کشتی‌سازی و صنایع فراساحل ایران گفت: هیچ یک از مدیران ایزوایکو پروازی نیستند و در آینده هم از این چنین مدیرانی استفاده نخواهم کرد.

به گزارش اقتصادطلایی ، اواخر آذرماه بود که سلمان ضربی از سوی معاون وزیر و رییس سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) به عنوان مدیرعامل مجتمع کشتی سازی و صنایع فراساحل ایران (ایزوایکو) منصوب شد.

ضربی دوره کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در دانشگاه صنعتی شریف در رشته مهندسی مکانیک و با گرایش کشتی سازی گذرانده است و برای تکمیل تحصیلات عالیه خود در مقطع دکترا به مهد کشتی سازی دنیا سفر کرد. وقتی از او می خواهیم خود را معرفی کند، وی خود را یک کارگرزاده می داند و می گوید از سال 72 به‌عنوان ناظر ساخت شناورها و طراح کشتی وارد صنعت کشتی سازی شده است.

ضربی همچنین روحیه‌ای نقدپذیر دارد و بر خلاف آنچه این روزها مرسوم است، عملکرد گذشته مدیران این مجموعه را نه تنها اهرمی برای توجیه کاستی های احتمالی پیش رو قرار نداد بلکه با پذیرش همه این ضعف‌ها، خود را مکلف به اصلاح امور برای ارتقاء ساختار و شاخص‌های مختلف دانست.

نخستین همکاری «ضربی» با ایزوایکو به مقطعی برمی گردد که این مجتمع در حال انعقاد قراردادی برای ساخت کشتی‌های اقیانوس‌پیما بود و او به عنوان طراح آن کشتی‌ها، مسئولیت جمع آوری اطلاعات، طراحی خطوط بدنه، ساختار عمومی و … را به عهده داشت و نمی دانست شاید هشت سال بعد باید این کشتی را خود بسازد.

وی دوماه پس از فراغت از تحصیل به‌ عنوان مدیر پروژه در ایزوایکو شروع به فعالیت می کند و به‌دلیل سابقه فعالیت پروژه ای، در نخستین گام شروع به راه اندازی واحدهای جدید در این مجتمع می کند؛ او ابتدا واحد کنترل کیفیت و پس از آن واحد فنی و مهندسی را راه اندازی کرد و در فرآیند توسعه فعالیت ها و شروع پروژه، واحدهای جدید نیز اندک ‌اندک شکل گرفت.

پس از آشنایی اجمالی با مدیرعامل ایزوایکو، بخش نخست گفت‌وگوی خبرنگار رکنا در هرمزگان با سلمان ضربی را می توانید در ادامه بخوانید:

کمی از وقایع آن روزها و ساخت نخستین کشتی اقیانوس پیما در ایزوایکو بگویید

– شاید در اندیشه وباور ما و در آن مقطع نمی گنجید که روزی بتوانیم کشتی‌های بزرگ اقیانوس‌پیما بسازیم، از یک سو تمام نگاه مسئولان بالادستی وقت این بود که ما این کار بزرگ را اجرایی کنیم و از سوی دیگر ما در این فکر بودیم که که آیا چنین کاری قابل تحقق است یا خیر؟ درست چهار سال بعد از این ماجرا، در سال 80 از معاونت تعمیرات شرکت به واحد ساخت منتقل شدم. در آن زمان قراردادی با کشور آلمان برای طراحی و ساخت شش فروند کشتی کانتینربر اقیانوس‌پیما برای جمهوری اسلامی ایران منعقد شده بود که آلمان ها مشاور، تامین کننده تجهیزات و طراح پروژه بودند.

برای شروع فرآیند اجرایی باید کارگاه‌های زیادی راه اندازی می شد، کارگاه پایپینک ، کارگاه رنگ، مهندسی جوش، خدمات فنی سایت را راه‌اندازی کردیم و نیروی انسانی این مجتمع را از 300نفر به 1500نفر افزایش دادیم. تعداد زیادی از مهندسان و تکنسین هایی را که در ان مقطع جذب کردیم و آموزش دادیم، اکنون مدیران میانی ایزوایکو هستند.

ما از ساخت کشتی های اقیانوس پیما عبور کردیم اما آلمان ها باور نمی کردند ما کشتی بسازیم و با صراحت می گفتند شما به هیچ عنوان نمی توانید کار ساخت کشتی را با این امکانات شروع کنید. بالاخره امکانات ما را سنجیده بودند، در دوره آموزشی المان ما مجوز کار هم نداشتیم و فقط ناظر بودیم؛ باورشان نمی شد نیروی ایرانی و هرمزگانی‌ها بتوانند با نگاه کردن بتوانند فنون کشتی سازی پیشرفته را بیاموزند.

در واقع نخستین بخشی از پروژه‌ را که در ایزوایکو شروع کردیم، ساخت بخشی از بدنه موتورخانه کشتی به‌ عنوان سخت ترین کار ممکن بود که پس از سه ماه آن را به خوبی و با کیفیتی مطلوب به اتمام رسانیدیم و پس از آن دماغه کشتی را که تلفیقی از هنر و صنعت به شمار می رود و مثل یک توپ چهل تکه است را تمام کردیم و جز یک صنعت گر هنرمند کسی نمی تواند این کار را انجام دهد؛ آلمان ها اصلا باورشان نمی شد که ما از عهده آن بربیاییم و در مکاتباتی که بعدها ازآلمان دریافت کردم به صراحت اعلام شده بود که فکر می کردیم این پروژه به شکست منجر خواهد شد اما غیرت و توان مهندسان و کارگران ایرانی، باعث شد این پروژه به بهترین نحو ممکن به سرانجام برسد.

در 24 اسفند 1384، نخستین کشتی اقیانوس پیما را آب‌اندازی کردیم، کاری که در آن مقطع در خاورمیانه سرآمد بود و بدون دخالت نیروی انسانی خارجی، موفق به انجام آن شدیم.

از آلمان ها شنیده بودم، وقتی کشتی اول راهی دریا می شود، اشک شوق از چشمانتان جاری خواهد شد و همین اتفاق هم افتاد؛ بسیاری از همکاران من درهنگام به آب اندازی کشتی اشک شوق می ریختند و این کار بزرگ افتخاری برای مجموعه ایزوایکو شد.

سال های بعد تعداد بیشتری از این شناورها ساختیم و سه فروند از این کشتی‌ها را در ایزوایکو ساختیم که از بهترین نوع کشتی های کانتینربر هستند.

چه شد که از مدیریت کشتی سازی صدرا استعفا دادید؟

در اواخر سال 86 از این مجتمع رفتم و در کشتی سازی صدرای بوشهر مشغول کار شدم و فنون ساخت کشتی را که در ایزوایکو یاد گرفته بودم، در بوشهر بارها تمرین و پرورش داده شد.

در مقاطعی که تغییر مدیریت بوجود می آید، لازم است نیروهای جدید جایگزین شوند و اصولا چرخش شغلی یکی از زمینه های پیشرفت و تعالی نیروی انسانی است؛ بعد از هفت سال از حضورم در شرکت صدرا، این شرکت در آن مقطع برای مدتی به بخش خصوصی واگذار شد و در آن مقطع با توجه به کار در بخش دولتی، شرایط و سیاست کاری با روحیات من سازگار نبود و با توافق تصمیم گرفتم با ان مجموعه قطع همکاری و بلافاصله در یک شرکت بزرگ دریایی بندری در بندرعباس به عنوان مدیرعامل شروع به فعالیت کردم.

در این مقطع احساس کردم برای بازیابی و بروزرسانی اطلاعات گذشته باید دوباره وارد فضای دانشگاه شوم؛ با هزینه شخصی به مهد کشتی سازی دنیا رفتم و در دانشگاه ملی دریایی بوسان کره جنوبی به مدت سه سال در مقطع دکتری رشته مدیریت صنایع دریایی تحصیل کردم و پس از بازگشت به میهن به عنوان عضو هیئت مدیره ایزوایکو و مدیرعامل این مجتمع معرفی شدم و احساس می کنم دوباره به خانه خودم برگشته‌ام.

برنامه های اولویت دار شما چیست؟

توسعه فرهنگی، شایسته سالاری، دانش‌افزایی، پایش مستمر عملکرد نیروی انسانی، مشتری‌مداری و تلاش در راستای جلب اعتماد کارفرمایان، تحول پذیری، صداقت و وفای به عهد را در دوره جدید حتما سرلوحه کارمان قرار خواهیم داد.

نیروهای بومی در مدیریت بخش های مختلف در ایزوایکو چه جایگاهی خواهند داشت؟

مجتمع کشتی‌سازی و صنایع فراساحل ایران برای اینکه بتواند اهداف برنامه 1404 را تحقق ببخشد، نیازمند نیروهای متخصص است که استفاده از نیروهای بومی در پست های مدیریتی اولویت اصلی من خواهد بود و تلاش خواهم کرد همکاران خود را از میان شاغلان در همین مجتمع انتخاب کنم یا کسانی که سابقه کار در اینجا دارند.

افرادی توانمندی ممکن است پیش از این و علی‌رغم توانمندی هایی که داشته اند و یا به‌دلیل تغییرات مدیریتی از این مجموعه رفته و یا کنار گذاشته شده‌اند، به‌طور حتم از همه آن ها دعوت خواهد شد که به مجموعه برگردند و منشأ خیر برای مجموعه باشند.از همه نیروها و مدیران کارآمد درون استان کمک و مشورت خواهم گرفت.

معمولا” چند روز در هفته در هرمزگان حضور دارید؟

سوال واضح‌تر شما این است که آیا بنده مدیر پروازی هستم یا خیر؟

بله دقیقا سوالی که مخاطبان پیگیر آن هستند همین است.

هیچ یک از مدیران ایزوایکو پروازی نیستند و در آینده هم چنین مدیرانی نخواهیم داشت. پایگاه اصلی بنده نیز بندرعباس است و در محل کارخانه مستقر هستم و شب ها در همین جا استراحت می کنم.

حداقل چهار یا پنج روز در هفته از ساعت 7:30 دقیقه صبح تا حوالی ساعت 21 در محل کارخانه هستم.

اما توجه به این نکته ضروری است که کارفرمایان ما در همه جای ایران هستند و بنده فکر می‌کنم مدیران ایزوایکو باید نه تنها ملی بلکه بین‌المللی باشند؛ مدیر باید در همه جا حضور داشته باشد، باید در جلسات کارفرما شرکت کند و پیگیری امور مربوط به مجتمع در خارج از استان یک ضرورت است.

آیا در خصوص بکارگیری بازنشستگان در مجموعه ایزوایکو برنامه ای دارید؟

هیچ شخص بازنشسته‌ای را در ایزوایکو به صورت مستقیم به کارگیری نخواهیم کرد، اما برای اینکه از توانمندی ها و تجربه‌های بازنشستگان مجتمع برای آموزش و ارتقاء روش های کاری بهره‌مند شویم، سازو کار لازم برای راه اندازی کانون بازنشستگان ایزوایکو در دست بررسی است.

کارکنان امکان ارتباط مستقیم با شما را دارند؟

روزهای چهارشنبه، زمانی را برای ملاقات با کارکنان و طرح و بررسی مشکلات آن ها اختصاص داده ام.

گفت‌وگو از : مهین حیدری/رکنا